a blink of an eye

Słońce zachodzi,

myśli jaśnieją,

czerń wyprzedzi

niepokoju granat.

Samotność uspokaja

w morzu obezwładniającego lęku.

Chwytam więc zmierzch

i pragnę z nim tańczyć do rana,

w opowieści bez zakończenia…

Upływ, grudzień 2020

Można powiedzieć, że zrobiłam ten kolaż z moim bardzo chorym Tatą. Jakby był w lepszej formie pewnie spodobałby mu się zarówno wiersz jak i skrzydło, które dawno temu naszkicował, a ja wplotłam do swoich zdjęć.

Dziękuję Tatusiu!

View fullsize

The sun goes down,

thoughts are lighting the darkness.

But the black will overtake

anxiety of my blues.

Loneliness calms me down

in a sea of overwhelming fear.

So I catch the twilight

and I want to dance with it till the sunset,

in a story with no ending ...

Passing, December 2020

You could say that I made this collage with my very sick Dad. If he were in a better shape, he would probably like both the poem and the wing that he sketched a long time ago, and which I placed between my photos.

Thank you Daddy!

you may also like the pictures on portfolio site, here

hel

View fullsize

View fullsize

View fullsize

View fullsize

View fullsize

tiny desk in the middle of the mindful sea

While spending some time on the cost I try to freeze some moments in time so that I could bring them with me to Warsaw. 

I trully miss the sea - if you watch or read what I show here you know it already. 
Watching the sea gives me perspective and true power. Lately I often think it is actually the same thing. 

I belive I can dive into my deepest, graviest thoughts if only I'm alone, sourrounded by the sea and the forrest. Nothing calms my nerves so much.

Well, almost nothing ;) 

So today - some sea for the ones who miss it the most and believe they can fly. I do! 

View fullsize

View fullsize

Spędzając trochę czasu nad morzem, staram się zachować choć kilka chwil w czasie, abym mogła zabrać je ze sobą do Warszawy. 

Naprawdę tęsknię za morzem - jeśli oglądasz lub czytasz to, co tu ląduje, to pewnie już dobrze o tym wiesz. 
Obecność i wpatrywanie się w morze daje mi perspektywę i prawdziwą moc. Ostatnio często myślę, że to właściwie to samo. 

Wierzę, że mogę zanurzyć się w moje najgłębsze, najcięższe myśli, jeśli tylko jestem sama, otoczona przez morze i las. Nic tak nie uspokaja moich nerwów.

Cóż, prawie nic ;) 

Więc dzisiaj - trochę morza dla tych, którzy tęsknią najbardziej i wierzą, że potrafią latać. Ja potrafię! 

View fullsize